प्रेम

कितीही विचार केला तरी
प्रेम मला कळत नाही
मी, प्रेम आणि हृदय
याचा त्रिकोण काही जुळत नाही

प्रेम नक्की कसं असतं
एका कवीच्या कवितेसारखं
मूर्तिकाराच्या मूर्तीत ते असतं
का असतं चित्रकाराच्या रंगांसारखं

प्रेम करावं कोणावरही
त्याला कुठं हो बंधन असतं
बंधनात अडकून जे करतात
ते खरं प्रेमच नसतं

प्रेमात काहीही केलं तरी
म्हणतात सगळं माफ असतं
चुका, दुर्गुण जातात नजरेआड
म्हणूनच का प्रेम आंधळा असतं ?

माझ्यालेखी प्रेम म्हणजे
पिंपळाचं एक पान असतं
जितकं असतं जुनं अन् जपलेलं
सौंदर्य त्याचं जास्त असतं !!

प्रसन्न

जगावं तर कसं???

जगावं तर गुलाबासारखं
काट्यांमध्ये फुललेलं
स्वतः कोमेजून जाताना
प्रेमाचं प्रतीक बनलेलं

फुलपाखरू....

अनेक मुलं न विचार करता बाकीच्यांना पाहून काय करायचं ते ठरवतात. अश्या मुलांसाठी...  फुलपाखरू....

होतं एक रंगीत फुलपाखरू
जग जिंकायची दांडगी हौस
होता विचार पक्का, लक्ष्य अढळ
कोण म्हणणार त्याला नको जाऊस

केला त्यानं प्रयत्न अमाप
प्रचंड तयारी धडपड खूप
त्याचं आयुष्य होतं लोणी
ठरवलं त्यानं कढवायचं तूप

घेतली उंच भरारी आकाशात
ठरवलं की जायचं खूप दूर
पाहिलं इतर पक्षी उडताना
वाटलं आपणही जाऊ जरूर

वाटेत घडल्या गोष्टी अकस्मात
आला संकटांचा महापूर
पंख त्याचा अर्धा तुटला
झाला स्वप्नांचा चक्काचूर

पण प्रयत्न त्यानं चालू ठेवला
कारण ठरवलं होतं मनाशी
वाटेत वारा मी म्हणत होता
झुंज होती पावसाच्या पाण्याशी

ठरवलं त्यानं करायचा नाही विचार
जात रहायचं आयुष्य नेईल तिथं
पण तरीही एक विचार डोकावला मनात
करायचं होतं काय अन् जातोय कुठं?

दूरच्या त्या प्रवासात, संकटांशी झुंजताना
भेटला त्याला कावळा एक
म्हणाला, खरी ताकद विसरलास?
आहेत तुझ्याकडे रंग अनेक

विचारांती समजलं त्याला
आज उघडले आपले नेत्र
दिसली त्याला बाग, त्यातली फुलं
म्हणाला कर्तृत्वाचं हेच खरं क्षेत्र

कण्हत जगणं, तीळतीळ मरणं
झालं होतं त्याला जीवघेणं
स्वतःच्या जगात आल्यावर ते खुललं
केलं त्यानं आयुष्याचं सोनं

प्रसन्न
११/०३/२००६